Miłość o poranku

Świt się budzi w różowym kolorze,
Ty na łożu przeciągasz leniwie.
Hen wysoko błękity jak morze,
na nich białe baranki jak żywe.

Wiatr przez okno dotyka oddechem,
gładząc przy tym firanki z muślinu.
Wstajesz wolno czarując uśmiechem,
nucąc, piękny poranek zaczynasz.

Jak bogini unosisz się ponad,
ukazując spod sukni swe stopy.
Zakochane słoneczko od rana,
wplata złote promienie we włosy.

Rozpachniały się grządki, ogrody,
utworzyły swój olbrzymi wianek.
Zachwycony twą piękną urodą,
jak nie kochać mam w taki poranek.

Wiersz znaleziony w sieci i podpisany jako -wróbel.

Kiedyś już dawno temu oglądałam program o ogrodach niestety nie pamiętam jak ten program się nazywał.
Przedstawiony był w nim cudowny ogród profesora Jerzego Bralczyka postaci profesora nie trzeba chyba nikomu przedstawiać.
Zapamiętałam jego słowa że postanowił tak posadzić rośliny w ogrodzie aby móc o poranku obserwować fantastyczną grę światła i cienia.
Ktoś powie że wieczorem też występuje taka gra,tak ale rankiem panuje inna atmosfera jakiejś radości i pozytywnej energii a wieczorem wszystko się uspokaja i panuje cisza która wprowadza ogród w nocny odpoczynek.
I nad takim ogrodem pracuję który dostarczy wielu doznań artystycznych,niezliczonych emocji i pozytywnych wrażeń.
O poranku idę do ogrodu zanurzam się w przestrzeń która wyznacza idee a z nimi romantyczne scenerie.
Siedząc na ławeczce z kubkiem herbaty przyglądam się roślinom jedne od promieni stają się wyraziste,jasne inne ciemne z wydłużonymi cieniami o ciekawych kształtach.
Gdybym umiała malować to malowałabym jak Claude Monet te same miejsca w ogrodzie o różnej porze dnia ,ale takiego talentu nie posiadam i nie odbiorę mu tytułu najlepszego malarza impresjonizmu pozostaje mi robienie zdjęć:)
Ciekawa jestem jakie emocje odczujecie oglądając zdjęcia porannej gry światła i cienia.